Historia islamu pełna jest intelektualnej, teologicznej i instytucjonalnej różnorodności. Większość różnych sposobów interpretacji religii zalicza się jednak zazwyczaj do jednego z dwóch jej głównych nurtów: stanowiącego większość sunnizmu lub mniejszościowego szyizmu. Nurt szyicki opiera się na naukach Ahlul Bejt – członków rodziny Proroka Muhammada (pokój z nim), a ściślej mówiąc dwunastu Imamów (przywódców), którzy następując po sobie zachowywali prawdziwe przesłanie islamu i jego poprawne rozumienie. Byli nimi:
(pokój z nimi)
Szyici utrzymują, że chociaż objawienie ustało wraz ze śmiercią Proroka, nadal trwała potrzeba duchowego, moralnego i praktycznego przewodnictwa w dalszym wprowadzaniu islamu w życie przez muzułmanów, przed swym odejściem Prorok wyznaczył więc pierwszego z tych Imamów, Alego ibn abi Taliba, na swojego następcę. Każdy z Imamów wyznaczał natomiast z kolei następnego, zgodnie z wolą Boga.
Najbardziej podstawową cechą szyickiej odmiany islamu, na której opiera się większość jej fundamentalnych koncepcji, idei oraz prawodawstwa, jest uznanie zwierzchnictwa owych dwunastu Imamów we wszystkich dziedzinach, począwszy od interpretacji Koranu, poprzez przewodnictwo duchowe a na władzy politycznej kończąc. Istnienie w każdej epoce Imama z Ahlul Bejt jest według szyizmu teologiczną koniecznością i jest on uważany za prowadzonego przez samego Boga oraz chronionego przed grzechem i omylnością.
