بسم الله الرحمن الرحيم
„Każdy dzień to Aszura, a każda ziemia to Karbala.” – Imam Dżafar As-Sadiq (as)
Czym jest Aszura?
W miesiącu Muharram 61 AH (10 października 680 AD) w Iraku, w miejscu zwanym Karbala na brzegu rzeki Eufrat miało miejsce pewne zdarzenie. Duża armia zmobilizowana przez reżim Umajjadów otoczyła grupę Szyitów liczącą mniej, niż sto osób, by zmusić ich do oddania hołdu ówczesnemu Kalifowi i poddania się jego władzy. Owa mała grupa stawiła opór i wywiązała się ciężka bitwa, w której zginęli wszyscy jej członkowie.
Przywódcą tej małej grupy umęczonej pod Karbalą był Husajn (as), syn Alego bin Abi Taliba (as) i wnuk Świętego Proroka Muhammada (saws), Pieczęci Proroków. Husajn (as) był synem Fatimy (as), córki Proroka Muhammada (saws). Święty Prorok (saws) powiedział niegdyś o swoim wnuku:
„Husajn jest ze mnie, a ja jestem z niego. Niech Allah miłuje każdego kto, miłuje Husajna.” – Ibn Majah: Sunan, Hadis 144
A także:
„[Hasan i Husajn są] czołowymi młodzieńcami Raju.” – Ibn Maja, Sunan , Tom 1, s 44, nr 118
Oraz:
„Ten kto kocha Hasana i Husajna kocha mnie, a kto ich nienawidzi ten nienawidzi mnie.” – Ibn Maja, Sunan , Tom 1, s 51, nr 143
Po śmierci swego brata Hasana (as) w roku 50 AH, Husajn (as) został przywódcą Ahl al-Bait, a co za tym idzie trzecim Imamem Muzułmanów. Respektował on porozumienie pokojowe podpisane przez Hasana (as) i Mu’awijję i pomimo nalegań swych zwolenników nie podjął żadnej działalności, która mogłaby owemu pokojowi zagrozić. Zajmował się raczej religijnymi potrzebami ludu i był uznany za swą wiedzę, pobożność i hojność. Przykład głębi jego percepcji znajdujemy w jego du’a na dzień Arafat, które zaczyna od wyjaśniania cech Allaha, mówiąc:
„O Allah, jak można spierać się o Twoje istnienie będąc stworzeniem, którego egzystencja zależy całkowicie od Ciebie? Czy kiedykolwiek zniknąłeś tak by potrzebować dowodu czy logiki w celu prowadzenia ludzi ku sobie? Czy kiedykolwiek byłeś daleki i odległy, tak by Twoje znaki nie zbliżały do Ciebie ludzi? Niech oślepną oczy, które Cię nie widzą podczas gdy Ty obserwujesz ich właściciela. Co znalazł ten, który cię nie dostrzegł? A czego brakuje temu, kto Cię znalazł? Z pewnością ten kto skłonił się w kierunku innym niż do Ciebie, przybył do nicości (zbłądził).”
Jazid był synem Mu’awijji oraz wnukiem Abu Sufjana – starego wroga Proroka Muhammada (saws). Mas’udi przekazuje, iż Jazid był człowiekiem poszukującym stale przyjemności, oddanym pijańskiemu życiu. Nie dziwi więc odpowiedź Husajna (as) wysłannikowi Jazida żądającemu złożenia mu hołdu:
„My jesteśmy domem Proroctwa, źródłem Posłannictwa, miejscem zstępywania Aniołów, przez nas Allah rozpoczął (sprowadzać swe dobrodziejstwa) i nami udoskonalił (swe dobrodziejstwa), Jazid natomiast jest grzesznikiem, pijakiem, zabójcą niewinnych ludzi i tym, który otwarcie oddaje się grzesznym czynom. Ktoś taki jak ja nigdy nie złoży hołdu komuś takiemu jak on…” – Sajjid ibn Ta’us: Maqtalu’i Husayn, s 10-11
Rewolucja Husajna (as) była ruchem, któremu przewodził jeden z największych przywódców w historii Islamu. Zasady i prawa Islamu wymagały, by Husajn (as) ostrzegł Ummę o złej sytuacji w jakiej się znajdowała oraz by stanął na drodze zepsutemu władcy. Jak zaznaczył Husajn (as), gdy opuszczał Medynę po raz ostatni:
„Nie powstaję (przeciw Jazidowi), jak ktoś zuchwały i arogancki, szukający zwady lub tyran. Powstałem (przeciw Jazidowi), gdyż chcę zreformować Ummę mojego dziadka. Chcę trzymać się dobra, a zakazywać zła.” – Al-Khatid al-Khuwarazmi: Maqtalu’l Husayn, tom 1, s 88
Husajn (as) ostrzegany był, aby nie udawał się do Karbali w celu stawienia czoła Jazidowi. Historycy zachodni jego decyzję o kontynuowaniu pomimo tego ostrzeżenia uznali za śmiertelne szaleństwo polityczne. Część Szia zdała sobie jednak sprawę z motywacji jego czynu i zauważyła precyzję jego wykonania. W tym leży przesłanie Aszury…
Przesłanie Aszury
Husajn (as) został zabity na polu walki podczas modlitewnego pokłonu (Sadżdah). Jego głowę odcięto na polach Karbali, wbito na włócznię i obwożono po wioskach i miastach, by w końcu zawieźć ją do Damaszku i złożyć u stóp Jazida. Dla niewiernych wyglądał, i wciąż wygląda, jak głupiec, ponieważ jego czyn nieegoistycznego oddania sprawie Allaha wydawał się bezowocny skoro nie zyskał on nic w sensie fizycznym, a stracił wszystko na tym świecie na rzecz służby Allahowi.
Jednakże jest więcej niż oczywiste, iż Husajn (as) świadomy był zagrożeń jakie miały go czekać w Karbali. Miał on z pewnością na uwadze pewną strategię mającą przynieść rewolucję w świadomości Ummy. Husajn (as) nie starał się zorganizować militarnego wsparcia, ani nawet nie wykorzystał całkowitej siły wojskowej jaką już dysponował. W rzeczywistości poprosił swych zwolenników, by opuścili go, gdy kierował się do Kufy.
To, co demonstruje działanie Imama Husajna (as) to świadomość rzeczywistości, iż zwykłe podboje militarne są jedynie tymczasowymi zwycięstwami nie robiącymi nic, by zmienić serca i umysły ludzkości. Prędzej czy później powstanie inna, potężniejsza siła i zniszczy poprzedzające ją imperium. W powstaniach i upadkach narodów prawdziwie jest wiele znaków dla tych, którzy się zastanawiają.
Gdyby Husajn (as) zaakceptował niesprawiedliwy sposób życia Jazida, nie byłoby to jedynie zaakceptowanie wartości i norm sprzecznych z Din Islamu, zmieniłoby to Ummę po wszystkie czasy. Styl życia Jazida przeważyłby i mógłby zostać przyjęty przez Muzułmanów, którzy wróciliby w ten sposób do niegodziwości, które zreformował Muhammad (saws). Mogłoby to, krótko mówiąc, zniweczyć wszystko, czego dokonał Muhammad (saws) oraz Imamowie przed Husajnem (as).
Imam Husajn (as) jest uważany za „pierwszego z męczenników”. Nie ulega wątpliwości, że tragedia Karbali była zbrodniczym i szatańskim czynem ze strony morderców. Jednakże kiedy zastanawiamy się nad naturą działania Imama Husajna (as), zdajemy sobie sprawę, iż reprezentuje on świadomą konfrontację oraz pełen odwagi opór w imię prawości, Sprawiedliwości i Prawdy. Umma jako całość nie stanęła przeciw Jazidowi. Poddali się jego woli, a dewiacja i powracanie do przedislamskich zwyczajów Arabii coraz bardziej narastały.
Brak działania w tej sytuacji mógłby oznaczać koniec Islamu. Dlatego też Husajn (as) wziął na siebie odpowiedzialność za całą Ummę. Największą tragedią Aszury jest fakt, iż ten który powstał w imię najszlachetniejszego z celów, obrony Islamu, został zlikwidowany w tak okrutny sposób. Właśnie z tego powodu jego ofiara jest co roku przypominana w świecie Islamu w dzień Aszury. Dla wszystkich szyitów jest to niewątpliwie czas żałoby.
Obchodzenie Aszury 10 dnia miesiąca Muharram każdego roku służy przypominaniu nam o poświęceniu Ahl al-Bait, ale także o tych, którzy stali i przyglądali się kufrowi szerzącemu się na ścieżce, którą swego czasu kroczyli Prorocy i Imamowie.
Wiele osób obchodzi dzień Aszury w stanie opłakiwania i zadawania sobie ran w ramach utożsamienia się z ranami Imama Husajna (as), jednak nie leży to w naturze Islamu. Islam jest rewolucją. Nie ma celu w opłakiwaniu martwych, którzy odeszli z powodu ucisku tego świata. Jedyne łzy jakie powinniśmy przelewać to łzy nad tymi, którzy do tego dopuścili stojąc z boku i przyglądając się. Nawet dzisiaj tak wielu Muzułmanów jest na całym świecie uciskanych i nikt nie interweniuje poprzez bezpośrednie działanie przeciw siłom tego ucisku.
„Każdy dzień to Aszura, a każda ziemia to Karbala.” – Imam Dżafar As-Sadiq (as)