بسم الله الرحمن الرحيم
Wiele powiedziano już o miejscu i statusie kobiety w islamskiej społeczności. Jak wygląda to jednak w praktyce? Jak w ciągu islamskiej historii kobieta funkcjonowała w społeczeństwie i jaką odgrywała rolę, która mogłaby ukazać wysoką pozycję nadaną jej przez Islam? Przyjrzyjmy się zatem praktycznym potwierdzeniom kobiet, które zrzuciły łańcuchy poddaństwa mężczyźnie z okresu Dżahilija i przyjęły Jednego Prawdziwego Boga, Allaha Najwyższego. Od kiedy światło Islamu zaświeciło na arabskiej ziemi, muzułmańska kobieta strząsnęła z siebie pył poniżenia i zniewolenia. Zaczęła prowadzić życie zgodnie z objawieniem i prawami Wszechmocnego Allaha. Zaczęła brać udział w budowaniu szlachetnego społeczeństwa.
Chadidża bint Chuwailid była pierwszą, która wybrała drogę Islamu. Zaoferowała ona cały swój majątek na cele umocnienia religii w okresie ciężkiej próby i walki z bałwochwalcami czasów dżahilija. Można zaryzykować twierdzenie, że w owym okresie finansowe wsparcie Jej Świątobliwości Chadidży było kluczową bronią w tej walce. Od samego początku stała u boku Wysłannika Allaha (saws), będąc źródłem nie tylko finansowego wsparcia, ale również moralnej inspiracji, miłości i przywiązania. Ona pierwsza w niego uwierzyła, broniła go przy pomocy swoich pieniędzy oraz pozycji oraz była dla niego źródłem komfortu i spokoju w najcięższych czasach. Imam Ali (as) tak mówi o niej w jednej ze swych mów zebranych w księdze Nahdżul Balagha:
„…każdego roku [Prorok] miał zwyczaj zostawać przez pewien czas w jaskini Hira i nie było z nim nikogo prócz mnie. Nikt go nie widział, nikt go nie słyszał i nikt nie był blisko niego z wyjątkiem mnie. W owych dniach Islam był religią jedynie Proroka i jego żony Chadidży. Ja byłem trzecim z tej trójki. Nikt inny na tym świecie nie przyjął jeszcze Islamu. Nawet wtedy widziałem boskie światło objawienia i czułem niebiański zapach proroctwa…”
Inne spośród żon Świętego Proroka Allaha (saws), jakie poślubił po śmierci Chadidży, również osiągnęły wysoki status w historii. Nie zapominajmy o Umm Salamah, która spamiętała tak wiele tradycji Świętego Proroka (saws). Istotny jest także udział kobiet w politycznej historii Islamu. Jest to lekcja dla wszystkich kobiet na świecie, które chcą odzyskać swą utraconą tożsamość. Pośród pierwszych męczenników znajduje się Sommaja, matka Jassera, która była brutalnie torturowana i była właściwie pierwszą szahidą Islamu, jeszcze przed emigracją do Medyny. Kolejnym przykładem jest także Nosaibeh mieszkająca w Medynie. Była ona spośród Ansar (pomocników) i znana była jako Nosaibeh Jarahe. Cała jej rodzina walczyła u boku Proroka (saws) przeciwko niewiernym; jej mąż i synowie zostali męczennikami. Ona także brała udział w bitwach, zajmując się chorymi i rannymi. Podczas słynnej bitwy pod Uhud poiła spragnionych wojowników i pomagała rannym przy pomocy prymitywnych narzędzi chirurgicznych. Opowiadała ona, iż: „Podczas walki widziałam jak mój syn Amareh się wycofuje. Zatrzymałam go i powiedziałam: ‘Moje dziecko! Od kogo uciekasz? Od Boga czy od Jego Posłańca?” Jej syn wrócił do walki, a Nosaibeh zauważyła Proroka (saws) otoczonego przez wrogów. Na ten widok pobiegła do niego aby mu pomóc. W tym czasie niewierni zabili jej syna a ona chwyciła za jego miecz i z Boską pomocą zabiła jednego z napastników. Święty Prorok (saws) poprosił wtedy Allaha o błogosławieństwa dla tej odważnej i oddanej kobiety. Otrzymała ona w tej bitwie trzynaście ran; podczas bitwy Yamamah straciła dłoń. Mówi się o niej, iż jako pielęgniarka polowa powróci wraz z ostatnim Imamem, niech Allah przyspieszy jego nadejście.
Jej Świątobliwość Zainab (as), córka Imama Alego (as) odegrała bardzo poważną rolę kiedy przekazała przesłanie swego brata, Imama Husajna (as), wnuka Świętego Proroka (saws) po tym jak został on umęczony podczas swej rewolucji przeciwko Ummajjadzkiej tyranii. Przekazywała ona i wyjaśniała cele powstania Imama Husajna (as) wszędzie gdzie tylko się udała, odkrywając prawdziwe oblicze oprawców z Kufy, Damaszku i Medyny. Z pustyni do miast przenosiła przesłanie rewolucji, godności i prawdy. Nie bała się zaatakować Jazida w sądzie w Damaszku, nie bojąc się iż może zostać zabita bądź torturowana, co było częstą praktyką stosowaną przeciw wrogom tronu.
Podobną rolę odegrała Salil, matka Imama Hassana bin Alego al-Askari (as). Podczas jego uwięzienia przekazywała ona wiernym informacje oraz wskazówki od niego.
Śledząc karty islamskiej historii nie moglibyśmy przeoczyć Hamidy, żony Imama Dża’fara as-Sadika (as) i matki Imama Musy al-Kazima (as). Opiekowała się ona potrzebującymi w Medynie, rozdając im środki konieczne do przeżycia i odwiedzając ubogich.
Musimy pamiętać o tym jak ważny jest udział kobiet w działalności politycznej. Stanowią one przecież połowę (a czasem więcej) populacji każdego kraju i mogą odmienić losy społeczeństwa na lepsze lub gorsze, w zależności od stopnia ich świadomości politycznej. Wbrew powszechnemu przekonaniu, hidżab w żaden sposób nie ogranicza tego udziału, tak jak nie ograniczał żadnej z kobiet, których przykłady przytoczyliśmy.
Współczesny przykład takiej świadomości oraz aktywnego udziału mogliśmy obserwować w czasie Islamskiej Rewolucji w Iranie. Z niemowlętami w ramionach i dziećmi u boku, kobiety protestowały przeciw tyrańskiemu reżimowi i były zabijane przez policję Szacha. Podczas tych demonstracji strzelano do wielu kobiet, które zostały męczennicami.
Dzisiaj widzimy również kobiety Palestyny, wymachujące zaciśniętą pięścią przed twarzami syjonistycznych żołnierzy; w drugiej ręce trzymające kamienie. Hidżab jest ich sztandarem i są dumne z tego, że mają swój udział w walce przeciw wrogom prawdy.
Islam odradza się dziś w takich krajach jak Azerbejdżan czy Bośnia i Hercegowina po latach usuwania go przez komunistyczne i socjalistyczne władze. Po odebraniu niepodległości z rąk tych anty-ludzkich i bezbożnych systemów, ludzie zaczynają odzyskiwać islamskie dziedzictwo, które tracili. Jednym ze znaków jest powrót kobiecego hidżabu.
Powyższe przykłady dają wyobrażenie tego co mogą osiągnąć kobiety podążające za islamskimi zasadami i prawami. Ukazują ich wielką rolę w życiu społeczeństw, obalając mity i opinie ignorantów.