بسم الله الرحمن الرحيم
Obowiązkiem Muzułmanina żyjącego w niemuzułmańskim społeczeństwie jest stworzenie wokół siebie odpowiedniego religijnego środowiska tak aby on sam, jego żona, dzieci i bracia podążali za słowami Allaha:
„O wy, którzy wierzycie! Strzeżcie się sami i wasze rodziny od ognia, którego strawą będą ludzie i kamienie. Wokół niego będą aniołowie ogromni, straszni; oni nie buntują się przeciw rozkazowi Allaha lecz wypełniają to co jest im nakazane.” Qur’an, 66:6
„A wierzący mężczyźni i wierzące kobiety są dla siebie nawzajem przyjaciółmi. Oni nakazują sobie to co dobre, a zakazują sobie tego co naganne.” Qur’an, 9:71
Odpowiednią, ochraniającą duchowość atmosferę można osiągnąć w następujący sposób:
1. Recytować codziennie sury oraz wersety Świętego Qur’anu lub też słuchać ich recytacji z pokorą, refleksją i w kontemplacji, ponieważ są to:
„… jasne dowody od waszego Pana; droga prosta i miłosierdzie dla ludzi, którzy wierzą. A kiedy Qur’an jest recytowany to przysłuchujcie się i milczcie abyście doznali miłosierdzia.” (Qur’an, 7:203-204)
„Ktokolwiek zaczyna recytować Qur’an w odpowiednim wieku, Qur’an wymiesza się z jego krwią i ciałem, a Wszechmocny Allah umieści go pośród szanowanych i prawych; Qur’an będzie jego obrońcą w Dniu Sądu.” Al-Kafi, tom 2, str. 603
2. Pamiętać o codziennych obowiązkowych modlitwach oraz odmawiać modlitwy nadobowiązkowe. Prorok Muhammad (saws) powiedział ‘Abdullahowi bin Rawaha, kiedy ten udawał się na bitwę pod Mu’ta:
„Udajesz się do miasta, w którym bije się mało pokłonów; dlatego zwiększaj liczbę pokłonów.”
Imam Ali (as) powiedział:
„Z pewnością, modlitwa sprawia że grzechy opadają jak liście (z drzew); usuwa je jak usuwa się sznury z karków bydła. Wysłannik Allaha (saws) porównał ją do gorącej kąpieli, którą człowiek bierze pięć razy dziennie. Czy pozostanie na nim jakikolwiek brud?” Nahdż ul Balagha, chutba 199
3. Odmawiać kiedy tylko to możliwe suplikacje (du’a), szeptane modlitwy (munadżat) oraz zikr, ponieważ przypominają nam o grzechach, ostrzegają nas przed popełnianiem złych uczynków i zachęcają do czynienia dobra. Zalecane są szczególnie suplikacje z księgi Sahifa as-Sadżdżadijja czwartego Imama (as), du’a Kumajl bin Zijad oraz du’a na miesiąc Ramadan.
4. Odwiedzać regularnie islamskie centra i organizacje, gdzie odbywają się święta Eid, rocznice urodzin i śmierci oraz wykłady i spotkania. W miastach, w których nie ma centrum islamskiego, Muzułmanie powinni organizować takie spotkania a także obchodzić islamskie daty w swoich domach. W rzeczywistości tak właśnie wyglądały początki większości islamskich organizacji, które z upływem czasu zaczęły wynajmować lub kupować lokale.
5. W miarę możliwości jeździć na ogólnokrajowe lub międzynarodowe islamskie zjazdy i konferencje.
6. Czytać islamskie książki, magazyny i gazety, zawierające zarówno użyteczne jak i rozrywkowe materiały.
7. Słuchać kaset z przemówieniami szanowanych uczonych islamskich.
8. Trzymać się z dala od centrów niemoralnej rozrywki oraz unikać w telewizji niemoralnych i sprzecznych z Islamem programów.
9. Ustanawiać przyjaźnie z dobrymi ludźmi, w których będziemy mieli podporę i z którymi będziemy się nawzajem umacniać spędzając wolny czas w użyteczny sposób. Muzułmanin powinien również codziennie lub co tydzień rozważać swoje uczynki – jeśli jest w nich dobro, dziękować Allahowi i jeszcze bardziej się starać; jeśli jest w nich zło, prosić o przebaczenie i starać się go więcej nie popełniać. Imam al-Kazim (as) powiedział:
„Człowiek który nie rozważa codziennie swoich uczynków, nie jest z nas. Jeśli uczynił dobro, powinien prosić by Allah je zwiększył; jeśli uczynił zło, powinien okazać żal i prosić Allaha o przebaczenie.” (An-Naraqi, Jami’us-Sa’adat, tom 3, str. 94)
10. Przywiązywać wagę do języka arabskiego. Powinniśmy uczyć się języka Świętego Qur’anu i języka wielu islamskich źródeł tekstowych. Dla tych z Muzułmanów, którzy przybyli na zachód z krajów arabskich, jest to także język ich przodków.
11. Przywiązywać wielką wagę do wychowywania przyszłych pokoleń, zarówno chłopców jak i dziewczynek. Powinny wzrastać w umiłowaniu i znajomości Świętej Księgi, prawdy i moralności, odwiedzać wraz z rodzicami centra islamskie, modlić się. Należy wzmacniać w nich poczucie braterstwa oraz uświadamiać ich odnośnie wrogów Islamu.
W naturalny sposób ludzie zamieszkujący ów niemuzułmański kraj będą oceniać Islam na podstawie naszego postępowania i przenosić swój uogólniony pogląd na wszystkich Muzułmanów. Jeżeli więc będziemy wiarygodni zarówno w słowach jak i uczynkach, będziemy dotrzymywać obietnic, budzić zaufanie, przestrzegać praw, pomagać potrzebującym, dobrze obchodzić się z sąsiadami i podążać za naukami Proroka (saws); wtedy Islam będzie postrzegany jako religia wysokiej moralności. Jeśli jednak będziemy kłamać, nie dotrzymywać obietnic, obrażać innych, źle traktować sąsiadów, oszukiwać w transakcjach i naruszać zaufanie; ludzie uznają, że Islam jest religią, która nie uczy swych wyznawców moralności.
Imam Dżafar as-Sadiq (as) powiedział:
„Bądźcie dla nas źródłem dumy a nie hańby. Sprawiajcie by ludzie nas miłowali a nie nienawidzili.”
„Na Allah, ojciec mój powiedział, że jeśli w danej społeczności jest Szi’i Alego, powinien on być jej dumą: powinien być wiarygodny, przestrzegać praw, musi być prawdomówny i to jemu ludzie powinni powierzać swoją wolę i zaufanie. Gdyby ktoś zaczął o nim szemrać, ludzie od razu powiedzą: ‘Któż może być jak on? Jest najbardziej wiarygodny i prawdomówny spośród nas.”
„Wzywam was do tego abyście odmawiali modlitwy w meczetach, abyście mieli dobre stosunki z sąsiadami i uczestniczyli w pogrzebach – ponieważ potrzebujecie ludzi. Nikt nie jest w swoim życiu niezależnym od innych ludzi; ludzie potrzebują się nawzajem.”
Kiedy Mu’awija bin Wahab zapytał „Jakie powinny być stosunki między nami samymi oraz ludźmi innych szkół (madhab)?” Imam (as) odpowiedział: „Powinniście obserwować swoich Imamów i czynić to co oni czynili. Na Allah, odwiedzali oni chorych, uczestniczyli w pogrzebach, świadczyli na rzecz innych oraz przeciw innym oraz doceniali pokładane w nich zaufanie.” (Wasa’il ul Szia, tom 12, str. 6, Al-Kafi, vol 2, str. 636)