Ajatullah Ruhollah Musavi Chomeini
بسم الله الرحمن الرحيم
Wiedzcie, iż ludzie posiadający mądrość i zrozumienie zwracają uwagę na pory modlitw zgodnie z głębią ich znajomości Świętego Oświadczenia ich Pana i zgodnie z ich tęsknotą za wzywaniem (suplikacją) Stwórcy, wyniesione niech będzie Jego imię, ponieważ pory te są czasem wzywania i spotkania z Allahem.
Ci, których przyciąga Piękno Pięknego i którzy miłują piękno wieczności, którzy pijani są uczuciem przywiązania i są w stanie uniesienia pijąc z kielicha „alastu?” (Czy Ja nie jestem…?) [1], są wynoszeni z obydwu światów, zamykając oczy przed obszarami istnienia i dołączając do Majestatu Świętości i Piękna Allaha. Dla nich Obecność jest czymś ciągłym i nie zapominają nawet na moment o wspominaniu, kontemplacji, percepcji i przestrzeganiu.
Ludzie posiadający wiedzę, cnoty i mądre dusze; ludzie o dobrych skłonnościach, nic nie wolą bardziej od wzywania Allaha. Do swego wzywania i wspominania Allaha zabierają chwałę, honor, prawość i wiedzę. Gdy patrzą na wszechświat oraz świat, ich widok jest gnostycki. Na tym świecie poszukują Allaha i pragną Go. Dla nich wszelki byt jest manifestacją Allaha i urokiem Pięknego: „Kocham cały świat gdyż cały świat pochodzi od Niego.” [2] Wyczekują pór salat całym sercem i niecierpliwie czekają na czas suplikacji, przygotowując się do tego by być obecnym i spotkać Go o ustalonej porze. Ich serca są obecne a w Obecności (mahdar) oczekują Obecnego; szanują Obecność ze względu na Obecnego. Wierzą, iż poddanie się jest zjednoczeniem z Absolutnym i Doskonałym i z tego wynika ich niecierpliwość.
Ci, którzy wierzą w niewidzialne oraz w inny świat; którzy są oczarowani szczodrością Allaha, Wzniosłego; którzy nie zamieniliby wiecznych Boskich błogosławieństw i nieskończonych przyjemności i radości na ziemskie okazje i tymczasowe, niepełne i podejrzane przyjemnostki; w porach modlitwy – która jest ziarnem błogosławieństw tamtego świata – przygotowują swe serca i odprawiają modlitwy całą swą istotą i z wielką ochotą. Wyczekują pór salat – które są czasem osiągania rezultatów i znajdywania skarbów – i nie zamieniają na nic wiecznych błogosławieństw. Serca ich świadome są niewidzialnego świata i wierzą oni w wieczne błogosławieństwa i nieustanne radości w świecie Życia Wiecznego; z tego powodu w pełni wykorzystują swój czas i nie marnują go. Oni są spadkobiercami Raju i właścicielami chwały, w której na zawsze pozostaną.
Grupy wymienione oraz inne niewymienione zyskują przyjemność z samego aktu czci, proporcjonalnie do swej wiedzy i zrozumienia. Nigdy nie czują ciężaru obowiązków; jedynie my, bezradni, którzy jesteśmy skuci łańcuchami nadziei i żądz, kajdanami zachcianek i kaprysów; którzy toniemy w ciemnym morzu świata natury, gdzie nawet zapach przywiązania i miłości nie dociera do zmysłu węchu naszego ducha i ani kęs wiedzy i prawości nie dociera do zmysłu smaku naszego serca. Nie jesteśmy ani ludźmi gnostycyzmu i wizji, ani ludźmi wiary i spokoju. Bierzemy oddawanie czci Allahowi za trudny obowiązek i uważamy wzywanie Allaha za ciężar. Ufamy tylko temu światu, który jest żłobem dla zwierząt, przywiązujemy się tylko do tego domu natury, który jest miejscem odosobnienia dla niesprawiedliwych. Oko naszych serc ślepe jest na Piękno Pięknego, a nasze usta pozbawione są smaku gnostycyzmu.
Przywódca kręgu ludzi posiadających wiedzę oraz ludzi czujących przywiązanie mówi: „Spędzam noc z moim Panem który mnie karmi i poi.” [3] O Panie! Jakaż musi być noc, którą Muhammad (s) spędził w Domu Prywatności z Tobą! Jakimż jedzeniem i piciem karmiłeś własną ręką tą błogosławioną istotę uwalniając ją z wszelkich światów! Słusznie powiedział on: „Spędzam z Allahem czas pozostający poza możliwościami wszystkich aniołów i Proroków.” [4] Czy był to czas czasów tego świata i innych światów? A może był to czas prywatności „qaba qausajn” (odległości długości dwóch pokłonów) i zaniechania dwóch światów? Mojżesz (a), który rozmawiał z Allahem, pościł przez czterdzieści dni i mógł przybyć na spotkanie z Allahem, otrzymał, jak mówi Allah: „naznaczony przez Pana okres – czterdzieści nocy.” [5] Nie mógł jednak przybyć na spotkanie takie jak Muhammad (s), nie można ich porównywać. W miejscu spotkania Mojżesz (a) usłyszał: „Zdejm twoje sandały.” [6], co oznaczało „przywiązanie do rodziny”, podczas gdy Pieczęć proroków (s) usłyszał, by miłować Alego (a).
——————————————————————————–
[1] – Odnosi się to do ajah: „i nakazał im zaświadczyć wobec swoich dusz: ‘Czy Ja nie jestem waszym panem?’ Oni powiedzieli: ‘Tak! Zaświadczamy.” Qur’an, Sura A’raf: 172
[2] – „Świat sprawia mi przyjemność ponieważ jest przyjemny dzięki Niemu; kocham cały świat gdyż cały świat pochodzi od Niego.” (Sa’di)
[3] – Wasai’l ul Szi’ah, tom. 7, str. 388
[4] – ‘Awalijul La’ali tom 4, str. 7, hadis 7
[5] – Sura al-A’raf: 142
[6] – „Zaprawdę, Ja jestem twoim Panem; zdejm twoje sandały.” Qur’an, Sura Ta Ha: 12
——————————————————————————–
Fragment książki „Adabus Salat”